เห็นภาพนี้แล้ว คุณรู้สึกอย่างไรครับ
ผมกำลังจินตนาการไปถึงบทสนทนาระหว่างโดราเอม่อนกับชินจัง...เจ้าแมวสีฟ้าซึ่งเคยผ่านการสูญเสียมาก่อน ยกมือกลมป้อมลูบศีรษะของชินจังที่กำลังเศร้าสร้อยเพราะบุคคลอันเป็นที่รักจากไปอย่างไม่มีวันกลับ คงกำลังบอกเพื่อนว่า “ชินจัง ทำใจซะเถอะนะ พ่อของนายไปดีแล้ว...”
แม้จะโตมากับการ์ตูนญี่ปุ่นแต่จำนวนวันของการใช้ชีวิตอยู่บนโลกที่เพิ่มมากขึ้น โลกแห่งความจริงที่เหมือนจะตอกย้ำให้เรารู้ว่า การ์ตูนเป็นเรื่องสำหรับเด็กเท่านั้น เมื่อทราบข่าวเรื่องการจากไปของ‘โยชิโตะ อุซุย’ ผู้เขียน ‘ชินจังจอมแก่น’ ผมจึงรู้สึก เฉยๆ
โลกแห่งความเป็นจริงโถมทับ ทำให้ผมโตขึ้นมาอย่างคนที่เตรียมพร้อมและยินยอมที่จะเดินเข้าไปในกรอบที่ถูกครอบไว้ด้วยกฎหมาย กฎหมู่ และกฎอะไรต่อมิอะไรอีกสารพัด จนทำให้จินตนาการอันกว้างไกลที่เคยมีในวัยเด็กหายไปด้วย (พอเจอคำถามของหลานชายช่างสงสัย “พี่ครับทำไมขี้จิ้งจกมีสองสี, ใครเป็นคนไปเปิดไฟให้ดาว, รถยนต์แท้ๆแต่ทำไมต้องใช้แรงม้า ทำเอาผมถึงกับอึ้ง)
พอได้เห็นภาพนี้ เหมือนทำให้ใจได้ฉุกคิด
นานมากแล้วสินะ ที่ผมหลงลืมเพื่อนสองคนนี้ไป...
ผมรู้จักชินจังครั้งแรกจากหน้าจอโทรทัศน์ (สมัยนั้นออกอากาศทางช่อง3 ตอนเย็นหลังเลิกเรียน) รู้สึกตื่นตาตื่นใจไม่น้อย เพราะเพื่อนใหม่วัยห้าขวบคนนั้นมีนิสัยหลายอย่างคล้ายผม (ซนมาก ช่างพูด ชอบจับผิดพ่อ ชอบแกล้งน้อง แกล้งหมา) จะต่างไปบ้าง ตรงที่ชินจังเต้นเก่งมาก (ผมเต้นไม่ได้เรื่องเลย) และฉลาดเป็นกรด (ส่วนผมบางเรื่องไม่ฉลาดเอาเสียเลย)
ชินจังเป็นเด็กแก่แดด ทะลึ่งไม่มีใครเกิน (นึกถึง‘ท่าโชว์ช้างน้อย’อันลือลั่นและ‘ท่ามนุษย์ต่างดาวครึ่งก้น’ ของเจ้าเพื่อนคิ้วหนาสัญชาติญี่ปุ่นคนนี้ขึ้นมาเมื่อไร ยังอมยิ้มได้ไม่รู้ลืม) ชอบสร้างวีรกรรมให้คนทั้งบ้านกล่าวขานได้ทุกเวลา (คุณยังจำมนุษย์หน้ากากกางเกงในของชินจังได้ใช่ไหมครับ) และชอบเล่นอะไรแปลกๆที่เด็กคนอื่นไม่เล่นกัน (เล่นเป็นยุง เล่นเป็นอึ เล่นซ่อนแอบแบบไม่มีคนหา เล่นแกล้งตายบนหิมะ ซึ่งทั้งหมดที่กล่าวมานี้ ชินจังเล่นคนเดียวครับท่าน! )
ส่วน โดราเอม่อน เป็นเพื่อนที่ได้จากการหนังสือการ์ตูน ในความรู้สึกของเด็กแปดขวบ (ตอนนั้น) ผมออกจะหมั่นไส้เจ้าแมวไม่มีหูตัวนี้เป็นอย่างมาก เพราะมันเป็นแมวใจเสาะที่ทั้งเกลียดและกลัวหนูต่างจากแมวทั่วไป หนำซ้ำยังชอบกินขนมโดรายากิแทนที่จะเป็นปลาทูอีกด้วย
แต่พอได้เห็นของวิเศษนานาชนิดที่โดราเอม่อนหยิบออกมาจากกระเป๋ามิติที่สี่ตรงหน้าท้องยามที่เพื่อนซี้อย่างโนบิตะขอความช่วยเหลือ (อุโมงค์คนแคระ ขนมปังช่วยจำข้อสอบ ไฟฉายย่อส่วน ผ้าคลุมย้อนเวลา วุ้นแปลงภาษา คอปเตอร์ไม้ไผ่ ไทม์แมชชีน ฯลฯ) ผมก็อยากเป็นเพื่อนเจ้าแมวสีฟ้าตัวนี้ขึ้นมาทันใด
อาจเป็นเพราะลักษณะนิสัยของชินจังที่มีทั้งความเดียงสาซุกซนสมวัย ร่าเริงแจ่มใส และเป็นเด็กอยากรู้อยากเห็น จึงทำให้เด็กผู้ชายส่วนใหญ่ (รวมทั้งผม) ชอบชินจังมากกว่าตัวการ์ตูนญี่ปุ่นตัวอื่นๆ ส่วนเจ้าแมวสีฟ้าโดราเอม่อน ผมมองเห็นความเป็นผู้นำ และความมีน้ำใจ (เวลาโนบิตะมีปัญหา โดราเอม่อนมักจะมาพร้อมกับของวิเศษ และสามารถช่วยได้ทุกครั้ง) อยู่ในตัวการ์ตูนตัวนี้ ซึ่งผมคิดว่ามีเหตุผลเพียงพอที่จะทำให้เด็กชายช่างจินตนาการอย่างผมอยากเรียนวิชาวิทยาศาสตร์ และยอมรับโดราเอม่อนเป็นเพื่อนอย่างง่ายดาย ไม่มีข้อกังขา
ชินจังและโดราเอม่อน มีอิทธิพลต่อวัยเยาว์ของผมค่อนข้างมาก (จำได้ว่าครั้งหนึ่งตอนอายุเจ็ดขวบ ผมเคยโดนแม่ตี เพราะทำตามแบบชินจัง แอบฉี่ใส่ถ้วยไข่ที่แม่เตรียมไว้ทำไข่เจียว และเคยขี้เกียจทำการบ้าน เพราะคิดว่าตัวเองเป็นโนบิตะเพื่อนของโดราเอม่อนจนโดนครูตีอยู่บ่อยๆ) มากพอที่จะทำให้รู้สึกใจหาย หากในเร็ววันนี้ ชินจังกับโดราเอม่อนจะเก็บกระเป๋าเดินตามพ่อของเขาไป จะไม่อยู่แล้ว จริงๆ
ความจริงคือช้าหรือเร็ววันนั้นก็ต้องมาถึง แต่สำหรับวันนี้ หากสามารถทำได้ ผมจะขอยืมประตูไปที่ไหนก็ได้พร้อมกับไฟฉายย่อส่วนของโดราเอม่อน เพื่อแปลงกายเป็นเด็กอีกครั้งแล้วเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของภาพนี้ และบอกชินจังกับโดราเอม่อนว่า
“อย่าเศร้าใจไปเลยนะ นายสองคนจะอยู่ในความทรงจำของเราตลอดไป สัญญา”
Tip
นานาโดราเอม่อน
1. การ์ตูนโดราเอม่อนเป็นผลงานการเขียนของนักเขียนการ์ตูนชาวญี่ปุ่นสองท่านคือ ฟูจิโมโตะ ฮิโรชิ และอาบิโกะ โมโตโอะ โดยใช้นามปากการ่วมกันว่า ‘ฟูจิโกะ ฟูจิโอะ’
2. แท้จริงแล้วโดราเอม่อนเป็นแมวสีเหลือง แต่เปลี่ยนเป็นสีฟ้าเพราะกินยาผิด
3. เหตุผลที่โดราเอม่อนกลัวหนู เพราะเคยถูกหนูแทะจนหูหายไปเหลือแต่หัวกลมๆ
4. ของวิเศษในกระเป๋ามิติที่สี่ของโดราเอมอนมีมากถึง 4,500 ชิ้น ซึ่งส่วนใหญ่แล้วจะปรากฏออกมาให้เห็นเพียงตอนเดียว แต่ก็ยังมีของวิเศษบางชิ้นที่โดราเอมอนหยิบมาใช้บ่อยครั้ง เช่น คอปเตอร์ไม้ไผ่ ไทม์แมชชีน เป็นต้น
5. วลีเด็ดติดปากของโดราเอม่อนคือ "โนบิตะ นายทำการบ้านรึยัง!”
Tip
รู้เรื่องชินจังจอมแก่น
1.การ์ตูนชุดชินจังจอมแก่น ออกฉายทางโทรทัศน์ครั้งแรก เมื่อวันที่13 เมษายน พ.ศ.2535 ที่ประเทศญี่ปุ่น จนปัจจุบันมีจำนวนตอน มากกว่า 2,000 ตอน
2.ในบรรดาเพื่อนทั้งหมดของชินจัง ‘โบจัง’ เป็นเด็กที่พูดน้อยและตัวสูงที่สุดในกลุ่ม มีลักษณะเด่นคือมีน้ำมูกไหลย้อยตลอดเวลา และพูดแค่คำว่า "โบ" ตลอดทั้งเรื่อง
3. ‘เจ้าขาว’ หรือชีโร่ สุนัขที่ชินจังนำมาเลี้ยงมีแฟนชื่อเมงุ
4. หน้ากากแอ็คชั่น คือฮีโร่ในดวงใจของชินจัง
5. ‘โยชิโตะ อุซุย’ ผู้เขียน ‘ชินจังจอมแก่น’ เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุตกเขา มีคนพบศพเมื่อวันที่ 19 กันยายน พ.ศ. 2552
ปล. อ่านแล้วคิดเห็นประการใด มาแชร์กันนะครับ
